Tas

De tasjes van Susan Bijl zijn net zo Rotterdams als de Rotterdamsche Oude kaas. Oftewel, niet. Vietnam, dat is waar de gekleurde vliegerstofpatronen in elkaar genaaid worden. Rotterdam zelf is een merk geworden. En produkten lopen daar maar al te graag mee te koop. Websites proberen in wollige termen lokale toewijding en duurzaamheid over te brengen. Maar Rotterdam is een lege huls en duurzaamheid een rekbaar begrip. Hier ontwerpen en de productie uitbesteden in een ver, goedkoop land. Zou Susan Bijl in haar kunstacademietijd ook al deze geldgedreven houding hebben gehad?